NMP z Lourdes

W połowie XIX wieku leżące we Francji u podnóża Pirenejów Lourdes liczyło zaledwie cztery i pół tysiąca mieszkańców. Nie dochodziła tu nawet kolej. Kobiety i dzieci w większości  zajmowały się wypasaniem owiec i krów, a mężczyźni pracą w pobliskim kamieniołomie. Dziś Lourdes to prawie dwudziestotysięczne miasteczko, corocznie odwiedzane przez blisko sześć milionów osób. Pielgrzymi przychodzą, aby się napić wody ze źródła, które wytrysnęło podczas dziewiątego objawienia Matki Bożej Bernadecie Soubirous. Dziewczynka urodziła się w rodzinie biednego młynarza. Nie była zbyt rozgarnięta i często chorowała. Astma odbierała jej siły. Nie umiała czytać ani pisać, posługiwała się dialektem. Nie znała prawd wiary i miała poważne problemy z nauczeniem się katechizmu, ale cechowała ją żarliwa wiara. 11 lutego 1858 roku jak co dzień razem z siostrą i koleżanką zbierała chrust na opał. Nieopodal groty Massabielle, czyli „starej skały” usłyszała jakby podmuch wiatru. Gdy spojrzała w górę, liście na drzewach nieporuszany się, a przed nią stała Piękna Pani. Spotkań było osiemnaście. Matka Boża nigdy nie wyznaczała daty ani godziny spotkania. Bernadeta pchana jakąś wewnętrzną siłą szła, by porozmawiać z Piękną Panią, która wzywała ludzi do modlitwy na różańcu i do pokuty. Podczas trzynastego objawienia powiedziała: „Powiedz księżom, by wzniesiono tu kaplicę”. Bernadeta prośbę tę przekazała miejscowemu proboszczowi. Ten znalazł się w trudnej sytuacji, ponieważ władze kościelne nie życzyły sobie nagłaśniania tych wydarzeń i zabroniły odbywania procesji do groty. Proboszcz polecił Bernadecie, by przy kolejnym widzeniu zapytała, jak „ zjawa” ma na imię. Posłuszna zadała to pytanie, ale nie uzyskała odpowiedzi. Zniecierpliwiony ksiądz oznajmił wszystkim, że kaplica zostanie zbudowana, o ile postać wypowie swoje imię. Kolejne dni nie przyniosły żadnych nowych wiadomości. Ci, którzy nie wierzyli w prawdziwość objawień, triumfowali. Ale Bernadetka dalej przychodziła pod grotę i w czasie szesnastego objawienia Matka Boża powiedziała jej : „Ja Jestem Niepokalane Poczęcie”. Ta mała dziewczynka, analfabetka, nie mogła widzieć, że papież zaledwie cztery lata wcześniej ogłosił dogmat o Niepokalanym Poczęciu Maryi. Dla proboszcza był to konkretny dowód potwierdzający prawdziwość tych objawień. Pierwszy z cudów miał miejsce podczas siedemnastego objawienia i dotyczył Bernadety. Nazwano go „cudem świecy”. Wszyscy zebrani widzieli, jak dziewczynka modliła się w ekstazie, a palce prawej ręki wyciągniętej w kierunku Niepokalanej zanurzone były w płomieniu świecy przez prawie szesnaście minut, bo tyle trwało objawienie. Zdarzenie obserwował miejscowy lekarz, doktor Pierre Dozous, który zbadał dłoń Bernadety i nie znalazł na niej żadnych oznak poparzenia. Wiele czasu upłynęło zanim Kościół oficjalnie uznał objawienia w Lourdes. Bernadeta Soubirous musiała znieść wiele cierpień, szykan i prześladowań z tego powodu. Wstąpiła do zakonu Sióstr Miłosierdzia w Nevers i tam zmarła w wieku 35 lat. Jej ciało nie uległo rozkładowi i zachowało się do dzisiaj. Można je oglądać w szklanej trumnie w kaplicy klasztoru w Nevers. Nasz święty papież Jan Paweł II dwukrotnie pielgrzymował do tego sanktuarium. Druga wizyta w Lourdes w 2004 roku była jego ostatnią podróżą zagraniczną. Ojciec święty wypowiedział wtedy znamienne słowa: „ Oto dotarłem do kresu mojej pielgrzymki”.